باران عشق

 

بارون که می باره تو رو یاد من میاره

منتظر می شینم تا تو برگردی دوباره

همیشه اینجا تو خونه جای تو خالی می مونه

تو دیگه بر نمی گردی دل من تنها می مونه

اگه باز بارون بباره رو کویر خشک و تشنم

من بازم از تو می خونم که تویی بارون عشقم

اگه بارونی نباره من می بارم من می بارم

بارون چشمام می باره تو شب های بی ستارم

یادته بهم میگفتی که تو دام تو اسیرم

اگه روزی تو نباشی از غم دوریت میمیرم

یادته بهم میگفتی که باهام بمون همیشه

بذر عشقت توی سینم باز دوباره کرده ریشه

اگه باز بارون بباره رو کویر خشک و تشنم

من بازم از تو می خونم که تویی بارون عشقم

اگه بارونی نباره من می بارم من می بارم

بارون چشمام می باره تو شب های بی ستارم

اگه باز بارون بباره.....

                                          اگه باز بارون بباره.....

بعد ها

مرگ من روزی فرا خواهد رسید:

در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبار آلود و دور

یا خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید:

روزی از این تلخ و شیرین روز ها

روز پوچی همچو روزان دگر

سایه ای ز امروزها. دیروزها!

دیدگانم همچو دالان های تار

گونه هایم همچو مرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد

می خزند آرام روی دفترم

دست هایم فارغ از افسون شعر

یاد می آرم که در دستان من

روزگاری شعله میزد خون شعر

خاک می خواند مرا هر دم به خویش

میرسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل بروی گور غمناکم نهند

بعد من ناگه به یک سو میروند

پرده های تیره ی دنیای من

چشم های ناشناسی می خزند

روی کاغذ ها و دفترهای من

در اتاق کوچکم پا می نهد

بعدمن. با یاد من بیگانه ای

در بر آیینه می ماند به جای

تارمویی.نقش دستی.شانه ای

می رهم از خویش و می مانم ز خویش

هر چه بر جا مانده ویران می شود

روح من چون بادبان قایقی

در افق ها دور و پنهان می شود

می شتابند از پی هم بی شکیب

روز ها و هفته ها و ماه ها

چشم تو در انتظار نامه ای

خیره می ماند به چشم راه ها

لیک دیگر پیکر سرد مرا

می فشارد خاک دامنگیر خاک !

بی تو. دور از ضربه های قلب تو

قلب من می پوسد آنجا زیر خاک

بعد ها نام مرا باران و باد

نرم می شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند به راه

فارغ از افسانه های نام و ننگ

 

آخرین نفس

دیگه رو شونه های من جایی نمونده واسه تو

همین الان می خوام بگم از جلوی چشام برو

بذار دیگه تنها بشم تو سرزمین بی کسی

دیگه نمی خوام که بگم برای من مقدسی

فردا اگر ز راه نمی آمد

                                  من تا ابد کنار تو می ماندم

          من تا ابد ترانه های عشقم را

                                      در  آفتاب نگاه تو می خواندم    

        در پشت شیشه های اتاق تو  

                                            آن شب نگاه سرد و سیاهی ذاشت

                              دالان دیدگان تو در ظلمت

گویی به عمق روح تو راهی داشت

رنگ چشای روشنت مثل ستاره تو شبه

این دل بی قرار من واسه نگاهت می تپه

اما دیگه نمیتونم یه لحظه اینجا بمونم

میخوام تا آخرین نفس شعرای  غمگین بخونم

 

 

                                                        فلک از گردنم زنجیرو بردار

                                                      که غربت خاک دامن گیری داره